Halve van Egmond – 1’57’52 met Stefan (gastblogger Susan)

Ik dacht altijd, de halve marathon in Egmond ga ik écht nóóit lopen. Waarom? Omdat ik niet van hardlopen over het strand houd. Heuvels doe ik liever ook niet. Ik was bang dat ik het veel te zwaar zou krijgen en er echt niet van kon genieten. Waarom ik dan nu aan de start stond was mij dan ook een raadsel. Ik denk dat het ermee had te maken dat ik een soort van gedwongen werd door Stefan. Hij zei mij dat we lekker rustig gingen lopen, geen druk van tijd en alleen maar genieten ervan. En zo geschiedde.

We only run for BlingBling. Medaille in the pocket!

De ervaringen die ik van Egmond had gehoord waren hels. En dat heeft er dan vooral mee te maken dat Stefan twee jaar geleden daar liep toen er volle bak wind tegen was en zij op het strand dus al helemaal dood waren. Toen we merkten dat in de dagen ervoor het weer best redelijk zou worden, was Stefan degene die zei dat ik echt ‘geluk’ had. Hij hoopte op regen, wind, storm, ofwel code rood, voor een strijd tegen de elementen. Ik was wel blij dat dat het niet werd.

Toen we zaterdagavond in bed lagen voelde ik mijn benen echt branden. We waren de hele dag op pad geweest (vakantiebeurs afgeslenterd) en ik had echt het idee dat ik toen al een halve marathon had gelopen. Aan de stappen gezien was dat ook wel zo, maar dan op wandeltempo. Ik was dus best wel bang voor de volgende ochtend. Toen ik uit bed stapte viel het echter reuze mee (lees: ik had nergens last van) en was ik klaar voor de halve! Ik was een klein beetje zenuwachtig (ik wilde stiekem wel onder de 2u gaan lopen #hogedoelenstellen) maar kreeg met gemak twee dikke pannenkoeken naar binnen. Samen met 3 clubgenoten (Tjeerd, Bas en Martinus) gingen we op pad naar Egmond.

Samen met Steef en loopmaatje Martinus!

Eenmaal aangekomen merkten we op dat het toch best wel fris was. Maar ja, als je eenmaal loopt word je zo warm + je kan je er tegen kleden! Nog geen reden tot paniek. Stefan en ik hadden beide een startnummer overgenomen en ik zou in startvak oranje moeten starten (vast ergens achteraan want we zagen hem op de boulevard nergens ;)) en Stefan en Martinus in startvak rood. Toen de hekken daar open gingen sneakte ik met hun mee om samen te lopen en ook vrij vooraan te starten. Eerste doel bereikt!

Na ongeveer een kilometer draaiden we het strand op en we hadden voorgenomen om daar lekker rustig aan te doen. Echter zagen we dat we toen al rond pace 5’32” zaten. Niet helemaal de planning.. Maar goed het zand was goed te doen dus we liepen lekker door. Bij kilometer 5 werd het zand echter een stuk minder goed begaanbaar en was dit tot km 7 echt mul. Heen en weer zigzaggen over het strand zorgde ervoor dat we kilometers hadden van 6’20”. Achja, we zouden toch niet voor een tijd gaan en zien dit te overleven. Op dat moment had ik echt wel een beetje spijt dat ik mee was gegaan en dacht echt ‘hoe kan ik in godsnaam ooit nog op een lekker tempo komen’.

De strandopgang op viel me echter alles mee, ik had namelijk in mijn hoofd dat dit compleet zand was, maar het was al vanaf bijna het begin stenen. Win! Toen we boven waren gekomen heb ik er een gelletje in gestopt om weer een beetje op energie te komen (ik was écht kapot). Daarna gingen we heuvel op heuvel af door de duinen, maar ik leek er eigenlijk geen moeite mee te hebben. Dat stukje op het zand was al zo’n hel geweest dat dit eigenlijk wel lekker ging. Ik haalde de mensen in toen ik om hoog liep en liep op een lekker tempo naar beneden. Het ging als een tierelier en toen we ook de ergste heuvels gehad hadden konden we versnellen naar een lekker tempo (zo rond de 5’20” per kilometer). Dit had ik echt niet verwacht, maar het ging heel erg fijn! Martinus had ons inmiddels verlaten want wij dachten dat een tijd binnen de 2u niet meer ging lukken voor ons en hij wilde dat wel echt halen.

Op 10km haalde we Kelly van RunningGirlsGroningen in. 

Heel veel van het parcours tussen km 11 en 18 weet ik niet echt meer, maar het was wel heerlijk lopen. Lekker zonnetje erbij, hier en daar wat drukker maar echt goed te doen. Vanaf kilometer 18 was ik er wel een beetje klaar mee, maar wat is 3km dan nog? Ik wist alleen dat er nog een fikse klim aan zat te komen, en hoe lekker het ging bij de eerste heuvels, zo erg zag ik tegen deze op. Mijn voeten begonnen zeer te doen en dat asfalt zorgde ervoor dat ik niet zo’n zin meer had in die klimmetjes. Bij de Bloedweg heb ik wel even op m’n tanden moeten bijten, maar met een minuutje is dat dan ook weer over! Het laatste stukje naar de finish ging als vanzelf en omdat ik een tijd onder de 2u dik ging halen heb ik hier niet versneld en gewoon lekker steady doorgelopen. Uiteindelijk mooi onder die 2u uitgekomen: 1:57:52, super tevreden hiermee!

Achteraf vond ik het echt een geweldige race, dat strand was ik heel snel vergeten. Of ik nog een keer wil? Ik weet het nog niet. Ik vond de sfeer en alles wel echt top, maar dat stukje strand staat mij toch wel echt tegen. Mijn mooiste moment van de race was toch wel het stuk waarin we het strand afkwamen en lekker heuvel op heuvel af de duinen door gingen. Heerlijk!